Dwalen door het betoverende Hogeland. Jaren geleden begon ik als toerist in mijn eigen omgeving, altijd op zoek naar bijzondere beelden, intrigerende plaatjes en meeslepende verhalen. Vandaag besloot ik een uitstapje te maken naar Stitswerd, een idyllisch dorpje met slechts zo’n 65 inwoners. Ik rijd het dorp binnen en parkeer mijn auto naast het jeu de boules veld en de middeleeuwse Georgiuskerk.
Mijn camera en sinds kort mijn drone zijn mijn trouwe metgezellen, waarmee ik alledaagse momenten vastleg die mij raken. Of het nu de kleuren, het licht, de vormen of de emotie is die ik vastleg, het zijn de verhalen die ik verzamel. Vanmiddag slenter ik door de stille straten van Stitswerd. Hier vind je geen boulevard vol met verliefde paartjes en drommen mensen. Nee, Stitswerd biedt rust en een serene sfeer. Er is een klein haventje met slechts een kano, je hoort de vissen opspringen en weer in het water plonzen, terwijl vogels vrolijk zingen.
Vanaf de haven heb je een prachtig uitzicht op de imposante middeleeuwse Georgiuskerk uit de 13e eeuw. Ik besluit naar de kerk te lopen en zie in de verte bij het jeu de boules veld een oudere man staan. Het is Evert, een bekende verschijning in het dorp. Telkens als ik hier kom, ontmoet ik hem weer. Evert woont sinds 1991 in Stitswerd en is inmiddels een levendige 90-jarige.
We raken in gesprek en Evert deelt zijn verhalen, niet alleen over het dorp, maar ook over de recent gerenoveerde Georgiuskerk en zijn verleden. Zijn ogen glinsteren als hij vertelt over de geschiedenis en de charme van dit kleine paradijs. Het is deze menselijke verbinding, het delen van verhalen en het ontdekken van verborgen juweeltjes, die mijn zwerftochten door het Hogeland zo bijzonder maken. Het was een prachtige middag in Stitswerd.
Reactie schrijven